Viña y Rosales Blog
name of author: Marjet Maks
De vogel waarmee de mens zich goed kan identificeren is de zwaluw. De boerenzwaluw bedoel ik, want de huiszwaluw, de oeverzwaluw, de gierzwaluw en de nachtzwaluw zijn vogels met weer andere bijzonderheden. We volgen onze boerenzwaluwen op de voet, we hebben zelfs een hele familie aan het nestelen in de molino. Het begon met pa en moe, het eerste jaar dat we hier kwamen begonnen ook zij, zelfbewust en vol vertrouwen, met de bouw van hun nest aan een balk. Halverwege de zomer vlogen hun drie jongen uit. Het is bijzonder om te zien hoe die nog onvolgroeide vogels met halve staarten en magere vleugels in het diepe gegooid worden, zo'n eerste vliegdag. Onwennig fladderen ze van nest, naar grote spijker in de muur, naar bengelende ijzerdraad naast de deur. En maar oefenen. Dag twee volgen ze pa en moe al mee naar buiten, door de kier in de deur en wordt er vliegles gegeven. Want vliegen moeten ze en ze leren snel. Na enkele dagen volgt het kroost de ouders met dezelfde onvolprezen vliegkunst. Buiten spelen, vliegen vangen hoog in de lucht, en weer terug naar huis. De daling wordt al vroeg ingezet, in één lijn scheren ze rechtstreeks naar de kier van de deur, hun hangar binnen. Komt een van ons zojuist naar buiten dan missen zij ons nooit, de vleugel is slechts voelbaar als luchtverplaatsing langs een wang of schouder.
Pa en moe begonnen nog aan een tweede nest half juli. Bezorgd vroegen wij ons af of de kleintjes wel gereed zouden zijn voor de lange tocht naar het diepe zuiden. En inderdaad eind augustus verslapte de aandacht. De ouders met hun inmiddels volgroeide kroost hadden andere besognes, ze waren de grote oversteek aan het voorbereiden. De kleintjes hingen joelend en hongerig over de rand van het nest te krijsen om meer eten. Totdat Raúl er een onder het nest vond, in shock. Hij zette hem terug, maar pa en moe hadden definitief de interesse verloren. Begin september vertrok de familie al. En wat voelden we ons leeg. We fantaseerden ze te volgen ver weg in donker Afrika. Zouden we ze herkennen?
Op 5 maart, het volgende jaar, legden de eerste twee zwaluwen weer aan. Uitgeteld zaten ze op de ijzerdraad aan de balk naast de deur, Raúl had die zo gebogen dat ze met z'n allen naast elkaar konden zitten. Pas half maart was het hele gezelschap weer voltallig; pa, moe en de drie kinderen, altijd netjes gekleed en onmiskenbaar in hun tuxedo. De hele volgende maand was de bedrijvigheid niet van de lucht, het werd een gaan en komen van vele vogels en vooral een levendig gekwebbel, net Japans. Op een avond begrepen we het, pa en moe zaten op de rand van het nest en zes zwaluwen zaten op de draad. Zoons en dochter kwamen hun verloofdes voorstellen. Na een dag of wat kwam er een soort rust. Twee stellen bleken vertrokken, een stel bleef achter, wij vermoedden dat het de dochter was, die met haar jonge echtgenoot lekker dicht bij pa en moe kwam bouwen.
Gefascineerd keken we toe, hoe het jonge stel een plek koos en in drie dagen een volwaardig zwaluwenhuis aan de balk hing. Af en aan vlogen de vogels met bolletjes klei in de snavels, om en om drukten ze die op elkaar aan de balk. We volgden een cursus leembouw onder ons eigen dak. Na drie nachten werd de kille draad verruild voor hun liefdesnestje. De eitjes en jongen volgden wat weken later. Zes jongen, broers, zusters, neven en nichten vlogen uit dat jaar.
Dit jaar kwam de familie opnieuw terug, vanaf 4 maart streken er 7 vogels neer in onze molino. (Dat zou kunnen betekenen dat er op de terugweg vanuit Afrika, drie verloren gingen). Dit jaar hebben we drie nesten aan de balken hangen, zes ouders vliegen af en aan. Negen neefjes en nichtjes joelen naar elkaar over de rand van het nest en krijsen als hun pa of moe binnenvliegt. Als we naar ze staan te kijken, hoewel ze aan ons en de honden gewend zijn, verlaat de preutse ouder in een sierlijke zwaai de kraamkamer weer. Pa en moe zijn niet van plan vrijelijk de borst geven, zoals mensenmoeders dat wel in het openbaar plachten te doen.
Tegen donker, steevast een minuutje of wat later met het lengen der dagen, komt de familie thuis. Zes nieuwbakken pa's en moe's hangen op de rand van hun nesten beschermend om de kleintjes heen. Alleen verwonderen we ons over die ene eenzame zevende oom, hij brengt de nacht alleen op de draad door als een beschermheilige van de familie, net een portier. Waarom vond hij dit jaar geen vrouwtje?
