Gelukkig, we hebben ze weer gehaald, de nieuwe aardappels !

De eerste lichting vers en schoongewassen 'Solanum tuberosum' ligt weer in de schappen. Wat een verademing is een vers krieltje op ons bord na zo'n sponzig uitgelopen oud besje van vorig jaar. Wat dat betreft is het paasmenu voor morgen niet moeilijk te bedenken. Met nieuwe aardappels als basis is alles er omheen lekker. Of het nu spinazie, asperges of zalm is.

Heeft u zich wel eens gerealiseerd dat het een wonder is dat de wortelknol van deze verder giftige plant zo smakelijk en voedzaam is? En dat de aardappel met al zijn variëteiten niet meer weg te denken is van de internationale menukaart.

De aardappel kwam in 1570 uit Peru via Spanje naar Europa. Eerst als curiositeit, men durfde deze nachtschade-achtige nog niet te eten, want na het nuttigen van de vruchten zakten de dis-gangers spontaan ineen na de maaltijd. Maar later kwam men met meer informatie over de plant, het zou om de zeer voedsel- en zetmeelrijke wortelknol gaan. Eigenlijk een soort verdikte onderaardse stengel, waarin de plant reservevoedsel opslaat.

De oorspronkelijke wilde soort smaakt vrij bitter door een hoog gehalte aan solanine. Maar inmiddels zijn er ontelbaar veel soorten aardappel veredeld, waarvan in ons land het 'Bintje' als 'vast' kokende aardappel, net als de 'Accent' en de 'Nicola' bekend zijn.

De zogenaamde afkokers, ook wel kruimige of bloemige aardappels genoemd, zijn bijvoorbeeld: Bildstar, Irene of Eigenheimer. Deze aardappels kunnen gekookt worden, maar het is nog beter om ze gaar te stomen (er is voor dit doel een speciaal uitklapbaar mandje te koop dat in vrijwel iedere pan past).

Maar er is meer op de akker. Via mijn schoonmoeder, die in Canada woont, zijn wij aan de blauwe aardappel gekomen. Twee aardappels per post verstuurd is inmiddels uitgebreid tot vele vierkante meters teelt. U gelooft het misschien niet, maar de aardappel is écht violet-blauw. Een doorgesneden aardappel geeft een beeld alsof er een druppel paarse ecoline z'n weg heeft gebaand door de cellen. En lekker dat hij is, met een licht nootachtige, stevige smaak. Bovendien schijnt het magnesiumgehalte hoog te zijn en dat is goed voor de oude van dagen onder ons.

In Amerika is 'blue chips' erg populair, en mijn blauwe patat friet vindt ook gretig aftrek bij onze gasten. Op internet vond ik een recept van blauwe aardappelsla met ja hoor, blauwe kaas, nooit geprobeerd maar ik kan me er iets bij voorstellen.

Voor uw paasdiner wilde ik u het volgende recept aan de hand doen, dat kan namelijk heel gewoon van een lekker nieuw aardappeltje gemaakt worden en past overal bij.

Het recept:

Aardappelwaaier:
Neem een of twee niet te grote aardappels per persoon. Snijdt 2 tot 3 milimeter dikke plakjes, net niet helemaal door, aan de onderkant blijft de aardappel dus aan elkaar vast zitten. Trek de plakjes een beetje uitelkaar zodat een 'waaier' ontstaat. Leg de aardappels in een ovenschaal. Schuif nu tussen de plakjes om en om, schijfjes van een grote knoflookteen, gedroogde tomaat, een schijfje boter of een plakje komijnenkaas.

Bestrooi met zout en peper, een flinke scheut olijfolie en op de bodem 1 of 2 glazen witte wijn. Schuif in de oven en laat de aardappels in ongeveer 3 kwartier op 160 graden gaar worden, zorg dat ze niet uitdrogen of dat de tomaat verbrandt.

© Marjet Maks