Tijdens ons wekelijkse telefoongesprek op zondagavond vroeg ik mijn moeder wat ze had gedaan en haar antwoord was 'Ik heb het hele weekend zo lekker in de tuin gewerkt'.

Nou moet u weten dat haar tuintje niet groter is dan 50 m² waar van een derde ook nog bestraat is. Dus wat je daar het hele weekend in doet is mij een raadsel, maar zij zit op een oud kussentje in een plastik zak uren tussen haar plantjes te wieden, zaailingen uit te steken en weer in potjes te doen voor een tuinclubvriendin, tussen de stenen onkruidjes te krabben met een oud aardappelschilmesje en dan weer de paadjes aan te vegen. Een luxe manier van tuinieren en echt leuk dus.

Nee, neem dan de tuin van een grootgrondbezitter, zoals de mijne, een welhaast onmogelijke opgave om van al het snel vermeerderend wortelonkruid af te komen. Wortelonkruid, zoals bijvoorbeeld zevenblad, akkerwinde en kweekgras zijn echt een ramp in de tuin. Wijlen Mien Ruys zei erover dat de enige remedie verhuizen is. Dat heb ik gedaan, maar ben nu weer in het bezit van een ander gemeen uitstoelend grassoortje, waar behalve de frisheid van het blad niets aan is. Uren lang sta ik met mijn spitriekje of platte tandvork gebogen over het perk, wip de wortels naar boven zoek ze zorgvuldig met de hand uit de aarde en gooi ze een meter verderop op een hoop, om deze na gedane arbeid in een vuilniszak af te voeren.

Wie gezegend is met bovengenoemd zevenblad of kweekgras dient hetzelfde te doen,   anders raak je het niet kwijt. Het beste is om een nieuw in te planten stuk grond een jaar braak te laten liggen, want de wortels weten zich haarfijn tussen de Phloxen en de Hosta's door te vlechten. En denk niet dat u er met ploegen of frezen makkelijk vanaf komt, integendeel, de wortels breken in stukken en komen verspreid door de hele tuin op.

Als zevenblad z'n gang kan gaan ontstaat er een dichte koek van wortels waar tussen niets het meer doet. De bloemen zijn verradelijk, mooie, witte schermpjes, net als van wilde peen of fluitekruid, die zich uitzaaien en het hek is van de dam.

Ooit zag ik in een, voor publiek opengestelde tuin, het zevenblad gepropageerd als ideale bodembedekker in een donkere schaduwhoek.Mijns inziens liet de tuinbezitter zich hier geweldig kennen, hij kon de tuin niet meer aan. In Engeland zag ik voor het eerst geelbont zevenblad in een border met geel en goud blad. Eerst dacht ik dat ze gespoten hadden met een gemeen gif, maar toen ik er allerlei tuindames kirrend om heen zag draaien, wist ik dat het menens was. De commercie had weer een gat in de markt gevonden.

Later zag ik het ook in menig tuincentrum in Nederland frequent verkocht worden, soms probeerde ik mensen te waarschuwen om het niet te kopen. Want eenmaal uitgezaaid komt de gewone, groene boosdoener weer terug en is de tuin in een mum van tijd naar de Filistijnen. Hoveniers hebben niet de tijd en het geduld om het zevenblad echt uit te roeien, dus u moet het zelf doen. Als uw tuin u lief is tenminste, want u zegt toch zeker ook na het weekend dat u zo lekker in de tuin heeft gewerkt.

© Marjet Maks