Even terug in Nederland doet mij de schellen van de ogen vallen. Naar het noorden rijden is gelijk aan terug de winter in rijden.

Twee weken geleden sprak ik nog enthousiast over mijn rozen en uien in de knop, maar hier zijn jullie net de sneeuwklokjes ontgroeit. In België werd ik al geconfronteerd met de bloeiende Forsythia's en Ribessen langs de snelweg. Een veel gebruikte combinatie van 'voorjaarsbodes', die ik nooit heb gemogen. Zo valt mij nu ook de Photinia fraseri 'Red Robin' op. Een, in het verleden door mij veel gebruikte plant, zo leuk met dat rode, frisse blad in winter en voorjaar. Mij komt hij nu wat ordinair voor, waarschijnlijk omdat hij net als de Forsythia om de tweede tuin geplant is.

Geef mij dan maar de Corylopsis pauciflora, ofwel de schijnhazelaar, een laag struikje met zachtgele belletjes. Hij staat ook in heel wat voortuinen, maar is minder opvallend, mêleert goed met de bolletjes, het frisse groen van de bladrozetten van de vaste planten en vooral de bloeiende kerstrozen.

Want heb ik het in mijn tuin wel over metershoge rozen, met de prachtigste bloemen in kleuren en geuren, ik heb geen kerstrozen. Ik klaag niet, maar jammer is het wel.

Het geslacht van de kerstrozen, ofwel Helleborus, is namelijk heel uitgebreid en er zijn schitterende variëteiten, die in deze donkere dagen na pasen nog wat plezier in de tuin geven.

Het is niet een heel gemakkelijke plant, maar in een voedzame, humusrijke tuingrond wil hij best gedijen, als hij zich heel lekker voelt zal hij zich ook zeker uitzaaien. Er zijn wintergroene soorten, die wel een halve meter hoog worden en zich bijna als heestertjes gedragen. Ik noem de Helleborus argutifolius, die bloeit van eind januari tot ver in mei met groengele, roosachtige bloemen. En het stinkend nieskruid, de Helleborus foetidus, wat fijner en lager, maar minstens zo decoratief en lang bloeiend.

De Helleborus niger wordt veel verkocht, maar is een van de moeilijkste soorten, met wel een mooie bloem, maar snel lelijk wordend blad. De absolute topper op Helleborus gebied zijn de variëteiten van de soort orientalis. De kleuren variëren van het diepste donkerrood, naar het witste wit, in één bloem meerdere tinten roze, bloemen met spikkels, bloemen met gele vegen, of hele donkere harten, het bestaat allemaal.

Bij het tuincentrum vind u deze soorten niet. Als u geluk hebt komt u daar de gewone Helleborus orientalis tegen, ook mooi, maar als u na lezing van dit stukje een nieuwe hobby wilt aanboren, dan moet ik u door verwijzen naar een kwekerij gespecialiseerd in kerstrozen. En er is ook een boek, met prachtige foto's, dat helemaal in gaat op het wel en wee van de Helleborus, voor het geval u meer van plaatjes kijken dan tuinieren houdt.

En hoe ik er zo bij kom om u op de Helleborus te wijzen? Ik fietste door een straat met kleine voortuintjes, de knallerige Ribessen, Photinia's en Forsythia's wisselden elkaar af. Maar één tuin sprong, ondanks zijn eenvoud, met kop en schouders boven de rest uit. Een veldje van tientallen Helleborussen bloeiden rond een prachtige Corylopsis. Meer niet, maar dat was ook genoeg.