Precies een jaar zit ik nu op mijn berg in Zuid-Spanje en vaak wordt mij gevraagd: "Mis je Nederland niet?" Mijn antwoord luidt dan kort en stellig, "neen". Maar nu na een jaar zit ik wat te mijmeren en probeer me voor te stellen hoe het najaar zijn intrede doet in mijn geboorteland. Onomwonden verbonden met het eerste najaarsgevoel is de lijsterbes, die al in augustus met zijn oranje trossen de herfst aankondigd. Of vroeg in de ochtend een mistig weiland waarin de koeien zonder poten naar de ochtendspits kijken. De vuurrode kruinen van de krentenbomen, op de heide nabij Hilversum achter 'De Witte Bergen' zijn een favoriet beeld. Heel even kan ik verlangen naar die verstilde momenten, die ik zo goed ken en die helemaal bij Nederland horen, maar gelukkig ze staan op mijn netvlies gekerft.

Wekelijks bladerde ik in een kiosk de tuinbladen door, om op de hoogte te blijven van de nieuwste trends. Van die Nederlandse sfeerbeelden ben ik nu verstoken, ik moet het met Spaanse tuinen doen, inspirerend, maar heel anders. De afgelopen vijf zomermaanden, als ik weer liep te sjouwen met een tuinslang, kon ik intens verlangen naar een fikse Nederlandse regenbui, inmiddels hebben we de eerste dertig centimeter water in een keer gehad, dus die behoefte is weggenomen, het gras stoelt uit de eens droge grond, de planten zijn frisser en groener dan ooit. Wij beginnen hier nu aan een tweede voorjaar.

Terwijl ik hier door mijn tuin loop denk ik aan de Nederlandse herfsttuin en droom weg naar de prachtige bos witte herfstanemonen, Anemone 'Honorine Jobert', in mijn oude tuintje. Of het donkere rood van de verkleurende Sedum 'Herbstfreude'. Samen met herfstanemonen een van mijn geliefde combinaties. De kleuren van de herfstborders spreken mij altijd geweldig aan, ze hebben iets verweerds. Dat komt voornamelijk door het groen dat niet meer de veelbelovende frisheid heeft, van een pas ontluikende plant. Want het blauw van een monnikskap, Aconitum carmichaelli 'Arendsii' is minstens zo blauw als dat van de eerste Scilla's in maart. Maar het bijna geel geworden loof stompt de hardheid van het blauw af. Ook het rood van de vaste Fuchsia of de grote duizendknoop, Polygonum amplexicaule 'Speciosum' is niet hard en schreeuwerig zoals het vermiljoen rood van de eenjarige rode Salvia. Maar het is een kleurtoon die past in het palet van de najaarskleuren, dat wordt gemaakt door het verkleurende blad, het oudroze of groenblauw van de Hortensia's, de oranje bottels van de uitgebloeide rozen, het kanten wit van de zilverkaars of Cimicifuga simplex 'White Pearl' en sommige tere kleuren van de herfstasters, de meeste vind ik te knallerig, maar de Aster laterifolius 'Horizontalis' en Aster divaricatus mag ik graag.

Gelukkig heb ik hier Asters in de tuin en Chrysanten en heel veel rozenbottels, maar verder moet ik het doen met bloeiende Bougainvillea, kleurige Pelargoniums en vuurrode Hibiscussen. Even wennen, maar het heeft zeker ook z'n charme.

© Marjet Maks