Ik zag haar denken: "ze is toch zoiets als tuinontwerper?" De Engelse gast stapte door onze tuin en keek wat smalend in het rond, ze twijfelde duidelijk aan mijn ontwerp-kwaliteiten en of ik wel in staat zou zijn haar tuin te ontwerpen. Ik begon me dan ook meteen te verontschuldigen: "Dit is geen high-tec -of engelse cottagetuin en geen moderne stadstuin of Spaans Alhambra".

Door haar ogen kijkend zag ik de letterlijke puinhopen van de stenen waarmee ik muurtjes maak, overwoekerd door onkruid. Want de laatste weken ontbrak mij de tijd ermee verder te gaan. De nog vormeloze plantvakken, kaal en zanderig, spit ik regelmatig door, om te ontdoen van dat onkruid. Het gras moet nodig gemaaid en de rozen zijn op hun retour.

Kortom niet het beste tijdstip om een potentiële klant te ontvangen. Wat heb ik haar momenteel te bieden? Ik denk terug aan de tuintrends van twee jaar geleden toen ik nog aktief ontwerpende was, maar kan ik die 'trands' (verleden tijd van trend) nog aan deze kritische Engelse verkopen?

Het creatieve ontwerpproces en de stroom van ideeën lijken te zijn gestopt, zelfs in mijn eigen tuin loop ik vast. Van design heb ik geen weet meer en onder het mom van we houden het organisch en natuurlijk lijkt het aardig, maar of het dat ook is?

De moestuin geeft me een alibi om niet in de siertuin bezig te hoeven zijn. De structuur daar is logisch en wordt afgeleid van de rijen tomaten en sla. Maar voor deze dame moet ik terug in de stijgbeugels van mijn oude beroep, en wat ze wil is niet niks. Een zwembad met uitzicht op zee! Het blijkt dat ze op een rots woont, het zwembad zal dus bovengronds moeten.

Ik pijnig mijn hersens, hoe pakken we dit ook al weer aan. Misschien een vreemde associatie, maar als uit het niets komt onze douche bovendrijven, het plastic douchegordijn moet nog vervangen worden door een deur van glas. Het kostte de afgelopen weken heel wat denkwerk om de ultieme deur te ontwerpen, mijn hoofd is er nog vol van en dus hoor ik mezelf zeggen: "Waarom maken we geen bad van glas?" Het idee slaat in als een bom en ik vraag mezelf ondertussen af waarom ik nooit eerder een zwembad van glas zag. Weg met de zwemvijver, waarin de benen in de glibberige algen verstrikt raken. Weg met het hardblauwe polyester, dat er altijd zo kunstmatig uitziet, een grijs bad is overigens veel natuurlijker en weg met de hart -en niervorm. We gaan gewoon een glasbak op een rots zetten.

Met vier grote platen hardglas en een paar tubes silicone-kit moet het wel gaan lukken. Ik zie me daar al zwemmen, door het glas kijk je naar de zee. We maken een volgende afspraak en ik laat mijn kersverse opdrachtgever uit. Als ze enthousiast zwaaiend weg rijdt hoop ik wel, dat ze daar zacht water hebben, want anders is de kalkaanslag groter dan het goede idee.

© Marjet Maks