"Hoe komt het toch dat je zoveel weet"? Vroeg een bewonderaarster mij, nou weet zij helemaal nada-niks van tuinieren, dus voelde ik mij nauwelijks gevleid. Maar mijn antwoord was: "kijken en leren, doen en fouten maken en vooral veel vragen" Zo zag ik een paar huizen verderop ongedopte tuinbonen liggen te drogen, die worden in november weer gezaaid. Tijd dus om de mijne ook op te ruimen en te drogen. Ik was met het zaaien van de tuinbonen in januari laat en dat leverde slechts schamele maaltjes op. De volgende keer er vroeger bij zijn dus!

Slazaad is heel fijn en je zaait al snel te veel en te dicht. Waardoor je in een korte periode een overdosis aan sla moet eten, net als de buren trouwens. Er waren dagen dat we zoveel sla kregen dat we niet eens aan ons eigen gewas toe kwamen. Ik las ergens om sla zaad te mengen met radijs-zaad en samen te zaaien. De radijs komt sneller op en is het slagewas een slag voor uit. Snoeien is ook zoiets. Door te kijken bij anderen, maar vooral ook door te doen, leer je veel over de groeiwijze van een plant. Iedere ijverige tuinier heeft wel eens een fruitboom, Clematis of vlinderstruik naar de andere wereld geholpen. Jammer, maar de volgende keer weet je wel hoe het niet moest.

Voor de echt leergierigen onder ons is het handig een tuin-aanteken-schriftje in te stellen. Ik heb er nu ook een en houd redelijk consciëntieus bij, wat ik wanneer zaai en hoe lang het duurt eer iets op komt. En passant schrijf ik de wind -en regendagen op. En wanneer ik de eerste zwaluw zag en welke vogels hoe lang broeden. Bij het terugbladeren lees ik wat ik vergat, bijvoorbeeld hoeveel zaad ik in de grond stopte, dat niet op kwam.

Terwijl ik nu door de tuin loop bedenk ik allerlei dingen die veranderd moeten worden. Planten die, qua kleur niet mooi naast elkaar staan, bind ik aan met een draadje in de kleur van de bloem. Nu kan ik ze er niet meer uitrukken, dat moet wachten tot het najaar en dan ben ik al lang weer vergeten wat ik bedacht had. Phloxen bijvoorbeeld, bestaan er in tientallen kleuren, door elkaar geplant zijn het vaak net zuurstokken. Maar met een geplukte bloem door de tuin lopen op zoek naar een goede partner is een mogelijkheid om tot een meer subtiele kleurencombinatie te komen.

Als ik een beplantingsplan maak, werp ik altijd een blik op tuinen in de omgeving, om te weten welke soort planten het er goed doen. Dus als u van de Maarssense klei naar het Lunterse zand gaat verhuizen vergeet dan die rozen en lavendel maar, het worden Rhododendron en brem.

Een veel gemaakte fout is ook het veel te dicht op elkaar planten. De groeikracht van de natuur wordt zo vaak onderschat. Zelf maak ik me er ook schuldig aan. Ik wilde in het vroege voorjaar gewoon niet geloven, dat die miezerige salieplantjes wat zouden worden. En nu, slechts een paar maanden later, hangen ze een halve meter over het pad, zoemend van de bijen.

© Marjet Maks